 |
| ذبیح الله صفا (Zabihollah Safa) |
یادداشت زیر عیناً از صفحه "تاریخچه مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران" آمده است.
دکتر ذبیح الله صفا
به سال ۱۲۹۰ خورشیدی در شهمیرزاد سمنان کودکی زاده شد که سال‌های پسین، کسی بود که بر تارک دانشگاه تهران، چون ماه تابان درخشید. سال ۱۳۰۴ رهسپار تهران شد، آموخت و آموخت، تا آنگاه که در ۱۳۲۲ حماسه‌سرایی در ایران را دانشنامه دکتری خود کرد. نوشتارهای ادبی، تاریخی و فلسفی او از ۱۳۱۲ خورشیدی در چندین مجله به‌چاپ رسید. در ۱۳۲۲ دردانشکده ادبیات، تاریخ ادبیات ایران را آموزش داد. از ۱۳۲۰، نخست، معاون، آنگاه کفیل دانشسراهای مقدماتی، رئیس اداره تعلیمات عالیه و تعلیمات متوسطه وزارت فرهنگ و عضویت یونسکو را به‌عهده داشت.
دکتر ذبیح الله صفا دومین رئیس انتشارات دانشگاه بود. مقاله‌های وی درنشریه‌های مهر، ایران امروز، تعلیم و تربیت، جلوه، سخن، پشوتن، یغما، دانش، فرهنگ، مربی، تمدن، ارتش و... به‌چاپ می‌رسید. نیز او چهارسال شباهنگ را منتشر کرد.
گفتنی است که در سال ۱۳۲۰ خانلری بر آن بود تا مجله سخن را منتشر کند، اما به‌انگیزه سن کمش، پروانه مدیر مسؤولی به‌نام ذبیح الله صفا صادر شد که یک سال بعد، خود خانلری مدیری و سردبیری را خود به‌دست گرفت.
دکتر ذبیح الله صفا از استادان نام‌آور و بنام دانشگاه تهران، پژوهش‌هایی ماندگار را در زمینه ادبیات کهن پارسی انجام داد که شهره‌ترین اثرش تاریخ ادبیات ایران در ۸ جلد، حماسه‌سرایی در ایران، علوم عقلی در تمدن اسلامی تا قرن پنجم هجری، تاریخ مزداپرستی در ایران قدیم، گنج سخن، اند، نیز دیوان عبدالواسع جبلی و دیوان سیف‌الدین فرغانی را تصحیح و مرگ سقراط و مادر دیوانه را ترجمه کرده است.
دکتر ذبیح الله صفا در سال نخستین پدیداری رادیو، تاریخ زبانهای ایرانی و تاریخ جشن‌های ایرانی را چندی باز گفت.
دکتر ذبیح الله صفا در سال‌های پسین زندگی در شهر لوبک آلمان می‌زیست. وی در سال ۱۳۷۸ در لوبک آلمان درگذشت.
