۱۴۰۲ آبان ۱, دوشنبه

روز نثر پارسی

یکم آبان، روز ملّی #نثر_پارسی فرخنده باد. «سپاس و آفرین خدای را که این جهان و آن جهان را آفرید و ما بندگان را اندر جهان پدیدار کرد و نیک‌اندیشان را و بدکرداران را پاداش و بادافراه برابر داشت.» از مقدمۀ #شاهنامۀ_ابومنصوری، کهن‌ترین یادگار نثر پارسی (۳۴۶ هجری) بقلم #ابومنصور_معمری.

نسحۀ خطی مقدمۀ قدیم شاهنامۀ ابومنصوری در ابتدای یک نسخه از شاهنامۀ فردوسی (سدۀ ۱۵ میلادی)

۱۴۰۲ مهر ۶, پنجشنبه

سالروز تأسیس انجمن ايرانشناسى

سالروز تأسیس «انجمن ايرانشناسى» بدست استاد #ابراهيم_پورداود فرخنده باد. این انجمن برای بررسی و تحقیق دربارۀ تاریخ، زبانها، ادبیات، آیینها، فرهنگ و تمدن ایران باستان در ۶ مهر ١٣۲۴ خورشیدی تشکیل شد. درود به روان پاک او و هرچه باشکوهتر باد نام و ياد او. #پورداود #نشریۀ_ایرانشناسی

استاد ابراهیم پورداود

اساسنامه و آیین‌نامۀ انجمن ایرانشناسی در بیست و یک ماده در آدینۀ ۶ مهر ۱۳۲۴ خورشیدی تصویب شد. آیین‌نامۀ داخلی این انجمن نیز در چهارده ماده در جلسۀ یکشنبه ۲۲ مهر ۱۳۲۴ بتصویب انجمن رسید.

تصویر روی جلد کتابچۀ اساسنامۀ انجمن ایرانشناسی

در میان اسناد و مدارک و کتاب‌هایی که از استاد پورداود و نشریّۀ ایرانشناسی دارم، این کتابچه را در کتابخانۀ خود نداشتم (از چاپ این اساسنامه در شماره‌های بعدی نشریۀ انجمن ایرانشناسی ذیل «آنچه تاکنون منتشر شده است» آگاهی داشتم)، تا اینکه خوشبختانه کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران در زمان ریاست آقای دکتر رسول جعفریان، نسخۀ اسکن شدۀ آنرا در کانال تلگرام کتابخانه در دسترس علاقه‌مندان قرار داد. برای آگاهی بیشتر به آن کانال مراجعه فرمایید.

https://twitter.com/iranologyscty/status/1707147511671017476

۱۴۰۲ اردیبهشت ۱۶, شنبه

به یاد بدیع‌الزمان فروزانفر

به یاد #بدیع‌الزمان_فروزانفر (Forūzānfar, B) پژوهشگر برجستۀ زبان و ادبیات فارسی، مصحّح متون، ادیب نامدار معاصر ایران و استاد ممتاز دانشگاه تهران که در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ ازین جهان درگذشت. او یکی از مولوی‌پژوهان بزرگ امروزی بود و در این زمینه آثار ارجمندی به یادگار گذاشت. روانش شاد.

استاد بدیع‌الزمان فروزانفر

تصویر روی جلد کتاب شرح مثنوی شریف

* آنچه نام فروزانفر را بر تارک تحقیقات ادبی و عرفانی نشاند، شیفتگی او به نبوغ ادبی شگرف مولوی جلال‌الدین محمد بلخی، و تلاش ۴۰ سالهٔ او در کار تحقیق پیرامون آثار و اندیشهٔ مولوی بود. رساله در احوال مولانا (۱۳۰۵ ش) طلیعه‌ای از مطالعات فروزانفر دربارهٔ مولوی بود که طی چهل سال با تألیف کتاب‌های مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی، احادیث مثنوی، تصحیح دیوان کبیر (کلیات شمس) و شرح مثنوی شریف ادامه یافت. همچنین رساله در شرح احوال عطار، تصحیح معارف بهاء ولد، معارف برهان‌الدین محقق و ترجمهٔ رسالهٔ قشیریه را گام‌های جنبیِ او در راه شناخت افراد و آثار مؤثر بر تکوین شخصیت و آثار مولوی دانسته‌اند. فروزانفر در جستجوی یک مبنای علمی برای شرح مثنوی، تصحیح انتقادیِ آثار خود مولوی و آنچه را در میان منابع الهام او شامل معارف بهاء ولد، معارف برهان‌الدین محقق و مقالات شمس تبریزی می‌شد در این زمینه بر هر کار دیگر مقدم شمرد. کتاب فیه مافیه را که مجموعهٔ گفتارهای مولوی در مجالس خاص بود تصحیح کرد و با تعلیقات جامع و بایسته نشر نمود. معارف برهان محقق را ــ هرچند ظاهراً برمبنای یک نسخهٔ خطی ناقص ــ با تعلیقات محققانه و با مقدمه و فهرست‌های دقیق طبع نمود، معارف بهاء ولد را، که خود مولوی فواید والدش می‌خواند، در دو جزء جداگانه با تحقیقات عالمانه منتشر ساخت. مقالات شمس را هم ظاهراً از روی چند نسخهٔ عکسی که در اختیار داشت مقابله کرد، اما مجال طبع و تصحیح نهائی آن را نیافت.

* (از ویکیپدیای فارسی)

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر دربارۀ زندگی و آثار و احوال استاد بدیع‌الزمان فروزانفر به مدخل FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān در دانشنامۀ ایرانیکا به قلم شادروان استاد دکتر عبدالحسین زرینکوب مراجعه فرمایید:

The Encyclopædia Iranica, Abd-al-Hosayn Zarrinkub:

https://www.iranicaonline.org/articles/foruzanfar#prettyPhoto

FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān

FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān (بدیع‌الزمان فروزانفر)(b. ca. 1903, Bošrūya, a district of Ferdows [q.v.], Khorasan, d. 1349 Š./1970 Tehran; Figure 1) Persian literary scholar and critic, professor at the University of Tehran, member of the Persian Academy.

Badīʿ-al-Zamān is the honorary title granted to him in 1920 by Qawām-al-Salṭana, who was then the governor of Khorasan. Forūzānfar’s former title was Shaikh ʿAbd-al-Jalīl and his pen name Żīāʾ. His given name was Moḥammad-Ḥasan. Born into a family of clerics, he was the son of Āqā Shaikh ʿAlī Aḥmadī Bošrūya. Forū zānfar’s childhood and youth were spent studying the Koran and Arabic. At sixteen he left for Mašhad to study Persian and Arabic literature and Islamic law (feqh) under Adīb Nīšābūrī (q.v.) and other scholars. He moved permanently to Tehran in 1922 and spent a few more years completing his education at Sepahsālār madrasa, where he chose the surname Forūzānfar while keeping the title Badīʿ-al-Zamān...

صفحۀ استاد فروزانفر در ویکی پدیای فارسی

https://twitter.com/iranologyscty/status/1654734530253578240

۱۴۰۲ اردیبهشت ۱۵, جمعه

پیکرۀ شاپور اول در غار شاپور

پیکرۀ شاپور اول، شاهنشاه #ساسانی (۲۳۹ تا ۲۷۰ م.) در غار شاپور، بیشاپور، فارس. این پیکرۀ بزرگ و بسیار ارزشمند (با حدود ارتفاع ۷ و پهنای شانه‌های ۲ متر) که بیش از هزار سال به خاک افتاده بود در سال ۱۳۳۶ خورشیدی به کوشش نیروهای ارتش ایران دوباره پابرجا گردید. #هنر_ساسانی #آثار_ملی

پیکرۀ شاپور اول، شاهنشاه ساسانی در غار شاپور، بیشاپور، فارس

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر دربارۀ شاپور اول شاهنشاه ساسانی و این پیکرۀ بزرگ از او در غار شاپور به دو مدخل زیر در دانشنامۀ ایرانیکا مراجعه فرمایید:

The Encyclopædia Iranica, Shapur Shahbazi:

https://www.iranicaonline.org/articles/shapur-i

ŠĀPUR I, second Sasanian king of kings (r. 239-70) and author of several rock-reliefs and the trilingual inscription on the walls of the so-called Kaʿba-ye Zardošt [ŠKZ]...

The Cave of Shapur. Head, Hair, and Body of the Great Statue of Shapur I (Photo, G. Reza Garosi)

The Encyclopædia Iranica, G. R. GAROSI:

https://iranicaonline.org/articles/shapur-I-ii-great-statue-old#prettyPhoto

The Great Statue
The great statue of Shapur (Šāpūr) I stands in the so-called cave of Shapur, a huge limestone cave in southern Iran (Figure 1), about 6 km from the ancient city of Bišāpur. The cave of Shapur contains two different sectors. Sector A encompasses the entrance area of the cave and has five wide man-made terraces. The statue of Shapur I, situated circa 35 meters from the cave’s entrance, stands on the fourth terrace of the sector A. Sector B is a huge hall with several corridors...

صفحۀ شاپور اول در ویکیپدیای فارسی
صفحۀ غار شاپور در ویکیپدیای فارسی

https://twitter.com/iranologyscty/status/1654564746991902723

۱۴۰۲ اردیبهشت ۱۳, چهارشنبه

مرد بالدار پاسارگاد

نمایی از سنگ‌نگارۀ مرد بالدار در دشت مرغاب، پاسارگاد، فارس. این حجاری نفیس را می‌توان قدیمی‌ترین نقش #هخامنشی دانست. گویا تا پیش از ۱۸۸۵ م. کتیبه‌ای چهار سطری به خط میخی با جملهٔ «منم #کورش شاه هخامنشی» بالای سر نقش بوده که بعدها شکسته و مفقود گردیده و جای شکستگی آن نیز هویداست.

سنگ‌نگارۀ مرد بالدار در دشت مرغاب، پاسارگاد، فارس

عکس توییت از Getty Images

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر در پیرامون این سنگ‌نگاره، به کتاب «پاسارگاد، قدیمترین پایتخت کشور شاهنشاهی ایران» به قلم: شادروان دکتر علی سامی، چاپ دوم ۱۳۳۸ خورشیدی، از صفحۀ ۷۳ تا ۸۰ مراجعه کنید.

Winged genius relief (Pasargadae)

همچنین برای دیدن تصاویر بیشتر به صفحۀ Winged genius relief (Pasargadae) در Wikimedia Commons مراجعه فرمایید.

https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Winged_genius_relief_(Pasargadae)

صفحۀ شادروان دکتر علی سامی در ویکیپدیای فارسی

https://twitter.com/iranologyscty/status/1653854110423085062

۱۴۰۲ اردیبهشت ۹, شنبه

به یاد ذبیح‌الله صفا

به یاد ذبیح‌الله صفا (Zabihollah Safa) پژوهشگر برجسته، مصحّح متون، ادیب نامدار معاصر ایران و استاد ممتاز دانشگاه تهران که در ۹ اردیبهشت ۱۳۷۸ از این جهان درگذشت. از او آثار ارجمندی همچون «تاریخ ادبیّات در ایران» و ده‌ها #کتاب دیگر به یادگار مانده است. روانش شاد باد. #ذبیح‌الله_صفا

تصویر استاد دکتر ذبیح‌الله صفا در لوبک آلمان
سال ۱۹۹۶ میلادی

دکتر ذبیح الله صفا

به سال ۱۲۹۰ خورشیدی در شهمیرزاد سمنان کودکی زاده شد که سال‌های پسین، کسی بود که بر تارک دانشگاه تهران، چون ماه تابان درخشید. سال ۱۳۰۴ رهسپار تهران شد، آموخت و آموخت، تا آن‌گاه که در ۱۳۲۲ «حماسه‌سرایی در ایران» را دانشنامۀ دکتری خود کرد. نوشتارهای ادبی، تاریخی و فلسفی او از ۱۳۱۲ خورشیدی در چندین مجله به‌چاپ رسید. در ۱۳۲۲ در دانشکدۀ ادبیات، تاریخ ادبیات ایران را آموزش داد. از ۱۳۲۰، نخست، معاون، آنگاه کفیل دانشسراهای مقدماتی، رئیس اداره‌ تعلیمات عالیه و تعلیمات متوسطه وزارت فرهنگ و عضویت یونسکو را به‌عهده داشت.

تصویر روی جلد کتاب گنجینۀ سخن جلد اول

دکتر ذبیح الله صفا دومین رئیس سازمان انتشارات دانشگاه تهران بود. مقاله‌های وی درنشریه‌های مهر، ایران امروز، تعلیم و تربیت، جلوه، سخن، پشوتن، یغما، دانش، فرهنگ، مربی، تمدن، ارتش و... به‌چاپ می‌رسید. نیز او چهارسال «شباهنگ» را منتشر کرد.

گفتنی است که در سال ۱۳۲۰ دکتر خانلری بر آن بود تا مجلۀ سخن را منتشر کند، اما به‌انگیزه سن کمش، پروانۀ مدیر مسؤولی به‌نام ذبیح الله صفا صادر شد که یک سال بعد، خود خانلری مدیری و سردبیری مجلۀ سخن را به‌دست گرفت.

دکتر ذبیح الله صفا از استادان نام‌آور و بنام دانشگاه تهران، پژوهش‌هایی ماندگار را در زمینۀ ادبیات کهن پارسی انجام داد که شهره‌ترین آثارش کتابهای «تاریخ ادبیات ایران در ۸ جلد»، «حماسه‌سرایی در ایران»، «تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی تا قرن پنجم هجری»، «مزداپرستی در ایران قدیم (نوشتۀ آرتور کریستن سن با ترجمۀ دکتر صفا)»، «گنجینۀ سخن: پارسی‌نویسان بزرگ و منتخب آثار آنان در ۶ جلد»، «گنج سخن: شاعران پارسی‌گوی و منتخب آثار آنان (از رودکی تا بهار) در سه جلد» نام دارند. او همچنین «دیوان عبدالواسع جبلی» و «دیوان سیف‌الدین فرغانی» را تصحیح و «مرگ سقراط» و «مادر دیوانه» را ترجمه کرده است.

فهرست کامل آثار ایشان ازجمله کتابها و مقالات و یادداشتها را در کتاب ارج نامۀ دکتر ذبیح الله صفا، به کوشش: سید علی آل داود، انتشارات میراث مکتوب، تهران: ۱۳۹۰- ۶۲۲ ص/ قطع وزیری، شابک: 1-006-203-600-978 مطالعه بفرمایید.

تصویر روی جلد کتاب ارج نامۀ ذبیح الله صفا

از پیشگفتار کتاب: ارج نامۀ شادروان دکتر ذبیح الله صفا بر مبنای کنکاش در آثار و منابع چاپی و احیاناً خطی بازمانده از ایشان و نیز اسناد موجود در سازمان اسناد ملی ایران تهیه و تکمیل شده است. این ارج نامه شامل 6 بخش و دو پیوست است: بخش اول حاوی گزارش زندگی و وصف آثار متعدد دکتر صفاست، در تدوین قسمت مربوط به مقالات دکتر صفا مأخذ اصلی ما، دورۀ 6 جلدی فهرست مقالات فارسی استاد ایرج افشار بوده است. بخش دوم یادها و خاطرات مشتمل بر 5 نوشته که همگی به قلم همکاران و دوستان و شاگردان دکتر صفاست. بخش چهارم: شیوۀ تصحیح و ویرایش متون و بخش پنجم - که مفصل ترین و مهمترین بخش کتاب است - مشتمل بر مقالات متعدد در نقد و بررسی آثار دکتر صفاست. آخرین بخش، حاوی دو مقاله اهدایی است، کتاب دو پیوست هم دارد، پیوست اول تاریخ زبانهای ایرانی و پیوست دوم تاریخ جشنهای ایران، این دو پیوست متضمن سخنرانی های دکتر صفا در رادیو ایران در سالهای نخست تأسیس آن است که به زبان ساده و روشن ادا شده است.

پیوند این کتاب در سایت گودریدز

https://www.goodreads.com/book/show/44786401

دکتر ذبیح الله صفا در سال نخستین پدیداری رادیو، تاریخ زبان‌های ایرانی و تاریخ جشن‌های ایرانی را چندی باز گفت. دکتر ذبیح الله صفا در سال‌های پسین زندگی در شهر لوبک آلمان می‌زیست. وی در سال ۱۳۷۸ در لوبک آلمان درگذشت.

منبع:

صفحۀ دکتر ذبیح الله صفا در سایت گودریدز

تاریخچه مؤسسه انتشارات دانشگاه تهران

صفحۀ دکتر ذبیح الله صفا در ویکی پدیا

https://twitter.com/iranologyscty/status/1652056970604544008

۱۴۰۲ اردیبهشت ۶, چهارشنبه

آرامگاه استاد ابراهیم پورداود

نمایی از آرامگاه استاد ابراهیم پورداود در #رشت، سبزه میدان، کوچۀ آفخرا که به عنوان یکی از آثار ملّی ایران به ثبت رسیده است. او نخستین مترجم فارسی #اوستا، استاد فرهنگ ایران باستان و زبان اوستایی در دانشگاه تهران بود. درود به روان پاک او و هرچه باشکوه‌تر باد نام و ياد او. #پورداود

آرامگاه استاد پورداود در رشت، سبزه میدان، کوچۀ آفخرا

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر دربارۀ زندگی و آثار ابراهیم پورداود به مدخل PURDĀWUD, EBRĀHIM در دانشنامۀ ایرانیکا به قلم خانم دکتر ژاله آموزگار مراجعه فرمایید:

The Encyclopædia Iranica, Āmūzgār, Žāla:

https://referenceworks.brillonline.com/entries/encyclopaedia-iranica-online/purdawud-ebrahim-COM_365180

PURDĀWUD, EBRĀHIM
distinguished professor of ancient Iranian culture and languages at the University of Tehran.
PURDĀWUD, EBRĀHIM (Ebrahim Poure Davoud; b. Rašt, b. 4 or 5 March 1886; d. Tehran, 17 November 1968; Figure 1), Iranologist, philologist, academician, poet, writer, and translator, professor of ancient Iranian culture and languages...

https://twitter.com/iranologyscty/status/1651218785561354241
https://twitter.com/iranologyscty/status/1555303670643843072

به یاد حسینعلی ممتحن

به یاد حسینعلی ممتحن (Momtahen, H)، پژوهشگر برجسته و استاد تاریخ ایران که در ۶ اردیبهشت ۱۳۸۱ از این جهان درگذشت. از ایشان کتابهایی همچون «نهضت شعوبیه»، «کلیات تاریخ عمومی در ۲ جلد»، «نهضت قرمطیان» و «راز بقای تمدن و فرهنگ ایران» به یادگار مانده است. روانش شاد. #حسینعلی_ممتحن

دکتر حسینعلی ممتحن ۱۳۸۱-۱۲۹۸ خورشیدی

راز بقای تمدن و فرهنگ ایران: چند مقاله تاریخی، تهران، انتشارات دانشگاه ملی ایران، ۱۳۵۵، ۳۸۸ صفحه.

این کتاب شامل ۱۰ مقاله تحقیقی دارای موضوعاتی نظیر نظامیه بغداد، بیت الحکمه بغداد، شعوبیه و جز آن است.

تصویر روی جلد کتاب راز بقای تمدن و فرهنگ ایران

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر دربارۀ زندگی و آثار شادروان دکتر حسینعلی ممتحن به صفحۀ زیر مراجعه فرمایید:

https://iranologysociety.blogspot.com/2021/04/momtahen-hosseinali.html

https://twitter.com/iranologyscty/status/1651111211587588097
https://twitter.com/iranologyscty/status/1386422785895845888

۱۴۰۲ اردیبهشت ۴, دوشنبه

جام طلای کلاردشت

جام طلای کلاردشت (Kelardasht) ساخته شده در ۱۰۰۰ تا ۶۰۰ پیش از میلاد با نقش برجستۀ سه شیر که سر آنها بصورت جداگانه کار شده و بر روی بدنۀ جام پرچ شده است. این جام به سال ۱۳۱۳ در کلاردشتِ #مازندران پیدا شده و اکنون در موزه ملّی #ایران نگهداری می‌شود. (تصویر تمبر یادبود #جام_کلاردشت)

تصویر جام طلای کلاردشت در موزه ملّی ایران

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر به صفحۀ جام زرین کلاردشت در تارنمای موزۀ ملّی ایران مراجعه فرمایید:

https://irannationalmuseum.ir/en/kelar-dasht-golden-cup/

Masterpieces of Persian Art in the National Museum of Iran
Kelar Dasht Golden Cup
The lion makes repeated appearances in Iranian prehistoric and historic artworks. Here is a nice example from Kelar Dasht, Mazandaran. It is a golden cup, dating to the Late 2nd millennium B.C. (Height 10 cm, Upper diameter 16 cm). It is a straight-sided gold bowl showing prowling lions with their head in the round projecting from the bowl. This golden cup was discovered in 1930s in an Iron Age grave along with other golden objects such as a dagger in Kelar Dasht. It was transferred to Iran Bastan Museum in 1944 and later was displayed in international exhibitions held in Europe.

تمبر یادبود جام کلاردشت

بعدالتحریر: آقای مهندس سام گیوراد محبت فرمودند توضیحی بر توییت «جام طلای کلاردشت» نوشته اند که در ادامه ملاحظه میفرمایید:

https://twitter.com/SaamGivrad/status/1650698832538226688

جام زرین #کلاردشت با نقوشی ظریف از چلیپا یا گردونه‌ی خورشید، در حین ساخت کاخ رضاشاهی اجابیت در روستایی به همین نام و به شکلی اتفاقی توسط کارگری از اهالی رودبارک به نام ابوالفتح بوذری، از دل خاک بیرون کشیده شد.

نمایی از کاخ بسیار زیبای رضاشاهی اجابیت در کلاردشت مازندران

https://twitter.com/iranologyscty/status/1650241469641523200

۱۴۰۲ اردیبهشت ۲, شنبه

جشن اردیبهشتگان

بر افکند ای صنم ابر بهشتی / زمین را خلعت اردیبهشتی؛ دقیقی، سدۀ چهارم. #جشن_اردیبهشتگان فرخنده باد. اردی‌بهشت در #اوستا یعنی «بهترین راستی»؛ این فرشته (=امشاسپند، Amešāspand) نمایندۀ صفت راستی و پاکیِ اهورامزدا و نگهبان همۀ آتش‌های روی زمین است. (تصویر آتش مقدّس در آتشکدۀ یزد)

تصویر آتش مقدّس در آتشکدۀ یزد

بگفتۀ کتاب #بُندهش، گل مرزنگوش مخصوص به امشاسپند اردیبهشت است.

https://twitter.com/iranologyscty/status/1649672735704899585

۱۴۰۲ اردیبهشت ۱, جمعه

بزرگداشت سعدی

یکم اردیبهشت ماه، روز بزرگداشت سعدی شیرازی (Saʿdi Shirazi)، شاعر و نویسندۀ بزرگ ادبیات فارسی (از سدۀ هفتم هجری) فرخنده باد. #سعدی

تمبر یادبود سعدی

See Also / بیشتر بخوانید

برای آگاهی بیشتر دربارۀ زندگی و آثار سعدی شیرازی به مدخل SAʿDI در دانشنامۀ ایرانیکا به قلم Paul Losensky مراجعه فرمایید:

The Encyclopædia Iranica, Paul Losensky:

https://iranicaonline.org/articles/sadi-sirazi

SAʿDI, Abu Moḥammad Mošarref-al-Din Moṣleḥ b. ʿAbd-Allāh b. Mošarref Širāzi, Persian poet and prose writer (b. Shiraz, ca. 1210; d. Shiraz, d. 1291 or 1292), widely recognized as one of the greatest masters of the classical literary tradition. The present article examines the sources for his biography, including his major works; for the articles on these in detail, see the links given below...

صفحۀ سعدی در ویکیپدیای فارسی

https://twitter.com/iranologyscty/status/1649186782884376581

به صفحه نشریۀ ایرانشناسی خوش‌آمدید.

استاد پورداود در ششم مهرماه ۱۳۲۴ خورشیدی «انجمن ایرانشناسی» را بنیان نهادند. «نشریّه انجمن ایرانشناسی» زیر نظر ایشان و گروهی از شاگردانش منتشر می‌شد. شاگردانی که سالها بعد، همه از بزرگترین دانشمندان ایرانی در زمینه فرهنگ و زبانهای باستانی ایران در جهان بشمار می‌آیند. خوشبختانه میراثی که استاد پورداود از خود بیادگار گذاشته‌اند، جاودانه است. چه اینکه امروزه در سراسر ایران و جهان، بنیادها و انجمن‌های بسیاری زیر نام «ایرانشناسی» دایر و به پژوهشهای ایرانی می‌پردازند. این صفحه به یاد استاد ابراهیم پورداود و دستآوردهای بی‌همتایش در تاریخ، دین، فرهنگ و زبانهای باستانی ایران نوشته می‌شود. همچنین بر آنست تا نام و یاد دانشمندان مطالعات ایرانی را بصورت پیوسته، یادآور شود و کتابها و مقالات سودمند و رویدادهای مرتبط در این زمینه را بدوستداران معرفی و پیشنهاد دهد. باشد تلاشی که صورت می‌گیرد، موجب خوشنودی روانهای پاک همه دانشمندان و استادان شناخت فرهنگ این سرزمین شود.