به یاد #بدیع‌الزمان_فروزانفر (Forūzānfar, B) پژوهشگر برجستۀ زبان و ادبیات فارسی، مصحّح متون، ادیب نامدار معاصر ایران و استاد ممتاز دانشگاه تهران که در ۱۶ اردیبهشت ۱۳۴۹ ازین جهان درگذشت. او یکی از مولوی‌پژوهان بزرگ امروزی بود و در این زمینه آثار ارجمندی به یادگار گذاشت. روانش شاد.
 |
| استاد بدیع‌الزمان فروزانفر |
 |
| تصویر روی جلد کتاب شرح مثنوی شریف |
* آنچه نام فروزانفر را بر تارک تحقیقات ادبی و عرفانی نشاند، شیفتگی او به نبوغ ادبی شگرف مولوی جلال‌الدین محمد بلخی، و تلاش ۴۰ سالهٔ او در کار تحقیق پیرامون آثار و اندیشهٔ مولوی بود. رساله در احوال مولانا (۱۳۰۵ ش) طلیعه‌ای از مطالعات فروزانفر دربارهٔ مولوی بود که طی چهل سال با تألیف کتاب‌های مآخذ قصص و تمثیلات مثنوی، احادیث مثنوی، تصحیح دیوان کبیر (کلیات شمس) و شرح مثنوی شریف ادامه یافت. همچنین رساله در شرح احوال عطار، تصحیح معارف بهاء ولد، معارف برهان‌الدین محقق و ترجمهٔ رسالهٔ قشیریه را گام‌های جنبیِ او در راه شناخت افراد و آثار مؤثر بر تکوین شخصیت و آثار مولوی دانسته‌اند. فروزانفر در جستجوی یک مبنای علمی برای شرح مثنوی، تصحیح انتقادیِ آثار خود مولوی و آنچه را در میان منابع الهام او شامل معارف بهاء ولد، معارف برهان‌الدین محقق و مقالات شمس تبریزی می‌شد در این زمینه بر هر کار دیگر مقدم شمرد. کتاب فیه مافیه را که مجموعهٔ گفتارهای مولوی در مجالس خاص بود تصحیح کرد و با تعلیقات جامع و بایسته نشر نمود. معارف برهان محقق را ــ هرچند ظاهراً برمبنای یک نسخهٔ خطی ناقص ــ با تعلیقات محققانه و با مقدمه و فهرست‌های دقیق طبع نمود، معارف بهاء ولد را، که خود مولوی فواید والدش می‌خواند، در دو جزء جداگانه با تحقیقات عالمانه منتشر ساخت. مقالات شمس را هم ظاهراً از روی چند نسخهٔ عکسی که در اختیار داشت مقابله کرد، اما مجال طبع و تصحیح نهائی آن را نیافت.
* (از ویکیپدیای فارسی)
صفحۀ استاد فروزانفر در ویکی پدیای فارسی
See Also / بیشتر بخوانید
برای آگاهی بیشتر دربارۀ زندگی و آثار و احوال استاد بدیع‌الزمان فروزانفر به مدخل FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān در دانشنامۀ ایرانیکا به قلم شادروان استاد دکتر عبدالحسین زرینکوب مراجعه فرمایید:
The Encyclopædia Iranica, Abd-al-Hosayn Zarrinkub:
 |
| FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān |
FORŪZĀNFAR, Badīʿ-al-Zamān (بدیع‌الزمان فروزانفر)(b. ca. 1903, Bošrūya, a district of Ferdows [q.v.], Khorasan, d. 1349 Š./1970 Tehran; Figure 1) Persian literary scholar and critic, professor at the University of Tehran, member of the Persian Academy.
Badīʿ-al-Zamān is the honorary title granted to him in 1920 by Qawām-al-Salṭana, who was then the governor of Khorasan. Forūzānfar’s former title was Shaikh ʿAbd-al-Jalīl and his pen name Żīāʾ. His given name was Moḥammad-Ḥasan. Born into a family of clerics, he was the son of Āqā Shaikh ʿAlī Aḥmadī Bošrūya. Forū zānfar’s childhood and youth were spent studying the Koran and Arabic. At sixteen he left for Mašhad to study Persian and Arabic literature and Islamic law (feqh) under Adīb Nīšābūrī (q.v.) and other scholars. He moved permanently to Tehran in 1922 and spent a few more years completing his education at Sepahsālār madrasa, where he chose the surname Forūzānfar while keeping the title Badīʿ-al-Zamān...
