سپنت مينو spentô-mainyu
جزء اولى اين كلمه را كه سپنت باشد معنى كرديم جزء دوم آن هنوز در زبان ادبى مستعمل و آنرا بمعنى بهشت و فردوس گرفته اند. در خود اوستا مئينو ( Mainyu ) آمده است بمعنى خرد و روح و جوهر است. مئينوَ Mainyava صفت است بمعنى روحانى و معنوى ريشه اين كلمه من ميباشد كه در اوستا بمعنى انديشيدن است در سانسكريت مانيو Manyu و در يونانى مانتيس Mantis و در لاتينى ممنى memini جمله از يك اصل است در فرس هخامنشى نيز بمعنى انديشه است.
بخصوصه كلمه دشمن تركيب قديمى خود را خوب محفوظ داشته و معنى آن بدخواه و بدانديش ميباشد چه دُژ و دُش بمعنى بد و زشت است چنانكه در كلمه دژخيم(بد سرشت) و دُشتياد (غيبت) و دُشنام (ناسزا).
بنابر آنچه گذشت سپنت مينو را ميتوان به عقل مقدّس و خرد پاك ترجمه نمود. ن٢ص٧١
سپنت مينو واسطه است ميان اهورامزدا و بندگان چنانكه ساير امشاسپندان ميان انسان و آفريدگار واسطه قرار داده شده اند.
ستيزه خرد خبيث، انگره مينو يا اهريمن هميشه در مقابل سپنت مينو يا خرد مقدّس است نه در مقابل اهورا؛ از آنكه بعدها اهريمن در مقابل اهورامزدا تصور شد براى اين است طرف مقابل او كه سپنت مينو باشد گاهى بجاى اهورامزدا آمده است. ن٢ص٧٢
یشت ها - بخش نخست؛ گزارش استاد ابراهیم پورداود.
انجمن ایرانشناسی.
