جشن "امردادگان" از کجا آمده است؟ flip.it/0A9xC
 |
| زنبق سفید (Iris (Queen of Angels |
جشن امردادگان را هر سال ۷ مرداد ماه
برای گرامیداشت منش و کُنش یکی از فروزه‌های شش گانه خِرد و دانش فرمانروا بر
فرارَوَند هستی، برگزار می‌کنند.
این جشن در ستایش و گرامیداشت مرداد روز ۷ امُرداد در تقویم ایران باستان (سومین روز اَمرداد ماه در تقویم فعلی ایران) برگزار می‌شود که یکی از جشن‌های دوازده‌گانه سالیانه در روزهای هم‌نام شدن روز و ماه اَمْشاسپند جاودانگی امرداد، همواره در کنار اَمشاسْپَند رسایی خرداد، نگهبان آب و گیاه است. ایرانیان از هزاره‌های دور، این جشن فرخنده را برگزار کرده، ستوده و گرامی داشته‌اند.
در کتاب «جشن‌های فراموش شده ایران باستان» که بهروز بیگوند آن را گردآوری کرده، آمده است: در یادگارهای کهن ایرانی، از این روز و جشن ویژه آن، سخن بسیار گفته شده است در متن پهلوی "بُندَهِش"، هم آمده است، خویش کاری امرداد در جهان مادی که نگهبانی از گیاهان روی زمین و سرسبز و بارور نگاه داشتن آن‌هاست و نماد جاودانگی و بی‌مرگی و جوانی همیشگی به شمار می‌آید.
مسعود سعد سلمان، چکامه پرداز سده پنجم هجری می‌گوید:
روز مُرداد مُژده داد بدان/که جهان شد به طبع، باز جوان
هر یک از فروزه‌های دوازده‌گانه که جشن‌های هم نامی روز و ماه برای گرامیداشت آن‌ها برگزار می‌شود، گل ویژه‌ای دارد. گل ویژه امُرداد، زنبق است.
در برگ ۲۵۰ برگردان فارسی آثار الباقیه ابوریحان بیرونی چنین آمده است که:
«مردادماه که روز هفتم آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزه پیش آمدن دو نام با هم جشن می‌گرفتند. معنای امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته‌ای است که به نگهداری جهان و آراستن غذاها و داروها که اصل آن از نباتات است و برکنار کردن گرسنگی و زیان و بیماری‌ها می‌باشد، کارگزاری یافته است»
«مردادماه یعنی خاک، داد خویش بداد از بَرها و میوه‌های پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد.»
این جشن را بیشتر در کنار چشمه سارها و باغ ها و مزرعه های خرم در دامن طبیعت برپا می کنند.
منبع: ایسنا و صفحۀ مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی
این جشن در ستایش و گرامیداشت مرداد روز ۷ امُرداد در تقویم ایران باستان (سومین روز اَمرداد ماه در تقویم فعلی ایران) برگزار می‌شود که یکی از جشن‌های دوازده‌گانه سالیانه در روزهای هم‌نام شدن روز و ماه اَمْشاسپند جاودانگی امرداد، همواره در کنار اَمشاسْپَند رسایی خرداد، نگهبان آب و گیاه است. ایرانیان از هزاره‌های دور، این جشن فرخنده را برگزار کرده، ستوده و گرامی داشته‌اند.
در کتاب «جشن‌های فراموش شده ایران باستان» که بهروز بیگوند آن را گردآوری کرده، آمده است: در یادگارهای کهن ایرانی، از این روز و جشن ویژه آن، سخن بسیار گفته شده است در متن پهلوی "بُندَهِش"، هم آمده است، خویش کاری امرداد در جهان مادی که نگهبانی از گیاهان روی زمین و سرسبز و بارور نگاه داشتن آن‌هاست و نماد جاودانگی و بی‌مرگی و جوانی همیشگی به شمار می‌آید.
مسعود سعد سلمان، چکامه پرداز سده پنجم هجری می‌گوید:
روز مُرداد مُژده داد بدان/که جهان شد به طبع، باز جوان
هر یک از فروزه‌های دوازده‌گانه که جشن‌های هم نامی روز و ماه برای گرامیداشت آن‌ها برگزار می‌شود، گل ویژه‌ای دارد. گل ویژه امُرداد، زنبق است.
در برگ ۲۵۰ برگردان فارسی آثار الباقیه ابوریحان بیرونی چنین آمده است که:
«مردادماه که روز هفتم آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزه پیش آمدن دو نام با هم جشن می‌گرفتند. معنای امرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد. امرداد فرشته‌ای است که به نگهداری جهان و آراستن غذاها و داروها که اصل آن از نباتات است و برکنار کردن گرسنگی و زیان و بیماری‌ها می‌باشد، کارگزاری یافته است»
«مردادماه یعنی خاک، داد خویش بداد از بَرها و میوه‌های پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد.»
این جشن را بیشتر در کنار چشمه سارها و باغ ها و مزرعه های خرم در دامن طبیعت برپا می کنند.
منبع: ایسنا و صفحۀ مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر